wonen is emotie
Door: thea
Blijf op de hoogte en volg Thea
22 April 2009 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Huizen en wonen zijn al jaren een passie van mij. In het Northland van het Noordereiland kon ik dan er ook maar niet achter komen wat het was dat mij zo'n ongemakkelijk gevoel gaf, terwijl de natuur, het weer en al die andere dingen geen reden daartoe gaven. Nu we in Christchurch op het Zuidereiland zijn geland is het met opeens duidelijk, nu ik in een omgeving ben met stenen huizen met een zekere historie en met meer dan een laag. In dat deel van het Noordereiland dat ik nu gezien heb wonen mensen allemaal in een soort prefab huizen die mij allemaal nogal tijdelijk aandoen. In Nederland vind je dit soort bouwsels vooral op opgewaardeerde vakantieparken. De huizen, die soms best groot zijn, staan - als het ware geland - op een aantal pilaartjes net vanaf de grond. Ze zijn vooral van hout (of van kunsthout) met kunststof kozijnen met golfplaat als dakbedekking en eenlaags met niet te hoge plafonnen. Binnen is het dan afgetimmerd of afgewerkt met geverfde gipsplaten. De vloeren hebben of vloerbedekking of laminaat. En wat ik het ergste vind is dat alles beweegt als je loopt, de deur opendoet, het raam sluit. Het zijn echt prachtige uitvoeringen van wat we in Heerhugowaard neerzetten voor de mensen van de voormalige woonwagenlocaties, maar daardoor hebben ze nog wel een grote tijdelijkheid. Het is alsof mensen daar zitten met het idee om binnenkort huis (zonder haard) op te pakken en vervolgens weer voor een tijdje elders neer te strijken. (dat gebeurt dus ook 's nachts op grote vrachtwagens die dan het midden van de niet te ruime wegen moeten berijden). Het wortelt niet en blijkbaar ben ik daar gevoelig voor. Het ergste was dat in onze voorlaatste B&B La Petite Provence, dat gerund werd door Linda en Guy. Linda van oorsprong uit NZ en Guy een fransman die na 25 jaar huwelijk zijn zelfgebouwde prachtige huis bij Avignon heeft moeten verkopen omdat Linda haar heimwee naar de groene heuvels van NZ te erg werd. Nu hebben ze een B&B met vijf kamers op een werkelijk prachtige plek met bijzonder mooie uitzichten omgetoverd in een klein stukje mediterraan frankrijk met lavendel, zonnebloemen en olijfbomen, terwijl Linda elke avond een viergangen frans diner op tafel tovert.Erg lekker, dat wel, en ondertussen mopperend op de kiwi's die rare gewoontes erop na houden, maar ook mopperend op de europeanen omdat het geen kiwi's zijn. Guy vindt het maar een naar nat land en is "om zichzelf uit te drukken" aan het lassen geslagen en maakt nu kunstzinnige stoelen, die er prachtig uitzien maar niet erg lekker zitten. Hij is nu een artiest die het hele jaar bezig is Frankrijk te spelen om vervolgens een maand per jaar echt frans te zijn in de Provence. Ze hebben drie zonen, waarvan er een met het kleinkind in frankrijk woont en twee anderen die in australie wonen. Het klinkt niet ideaal, terwijl wij daar een zeer genoegelijke avond beleefden aan de voortreffelijke dis (gedekt met serviesgoed uit Gien en tafelkleden met olijven) met een blije Guy die frans kon spreken en politiek kon praten. Jammer dus van die bewegende vloer, van de hele tijd het gevoel in een grote caravan te zitten. Het gevoel dat ik vroeger had dat als mijn moeder in de caravan zat te breien dat die hele hut schudde. Ik kom er maar niet los van.
Vandaag na een hele dag door Christchurch gelopen te hebben waar oude gebouwen staan, waar de huizen van steen zijn en waar meteen een sfeer heerst dat de mensen hier zijn omdat ze dat willen en ook dat ze hier willen blijven, is dat gevoel weg. Het bevestigt voor mij: wonen is emotie.
Vandaag na een hele dag door Christchurch gelopen te hebben waar oude gebouwen staan, waar de huizen van steen zijn en waar meteen een sfeer heerst dat de mensen hier zijn omdat ze dat willen en ook dat ze hier willen blijven, is dat gevoel weg. Het bevestigt voor mij: wonen is emotie.
-
22 April 2009 - 09:30
Toon:
Intressant dat we een zelfde onderwerp in ons hoofd rond lopen: Huizen en de staat van huizen. Jullie in NZ, wij in Roffa.
X -
22 April 2009 - 10:00
Hugo:
Van voor naar achter van links naar rechts...
-
22 April 2009 - 20:57
Loes:
Bril is dood!
Doodzonde!
-
23 April 2009 - 04:44
Thea:
dat is zeker zonde, loes -
23 April 2009 - 19:00
Henkc/danièle:
Wie is bril? een hond of een kat? Gedverderrie, dat zijn van die dingen waar ik nooit mee weet waar ik m'n voeten in steek.
Ik leef met Loes mee als het nog steeds dezelfde Loes is die ik ooit gekend heb. Bedankt voor je aanbod om bomen om te komen halen. Je komt wanneer je wilt, de sleutel ligt klaar, zelfs als we er niet zijn. En hoe is dat 'terugvinden' in NZ?
Wij wensen jullie een mooie vakantie met alle geneugten die ermee gepaard gaan. Gros bisous -
24 April 2009 - 11:02
Kees:
Ha Thea, bedankt voor je kaartje! Leuk stukje. Ik had altijd al het idee dat jij meer stad/leven/gevoel nodig had. En heeft Guy net zo'n accent als Enk? Geniet ervan, ik zie uit naar je volgende stukje! kus van Kees -
25 April 2009 - 08:07
Adrine:
Wij hebben ook even vrij af bezoekje aan de plastich chirurg was geweldig hechtingen verwijderen aan de Bosporus x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
