zit het mee of zit het tegen?

Vanuit de paarse koe naar de ivoren toren in Fax Glacier voert ons weer door prachtig gebied en het weer zit mee. Knisperend fris met zonneschijn. De gletsjers bekijken we van afstand. Paul omdat ie niet kan en ik omdat het mij nou werkelijk geen reet interesseert om oud vies ijs te gaan bekijken. Sorry liefhebbers! De ivoren toren is maar voor een nachtje en daarna gaan we door naar Westport naar Paul zijn goede vrienden Ann en Bill met hun appartementjes Chrystal Lodge. Het voelt voor Paul als thuiskomen en hij wordt ook hartelijk ontvangen door de bijna 70-jarige Ann en de iets oudere Bill. Op de weg ernaar toe bezoek ik in de stromende regen Punakaiki (blowholes). De zee beukt daar al vele jaren tegen de limerotsen waarin gaten zijn geslagen en die op dat punt van de kust ervoor zorgt dat het water vele meters opgestuwd wordt. Een machtig gezicht. De volgende dag is het zondag en ook echt een zon-dag. Paul had uit de krant onthouden dat het om 11 uur hoogwater was, dus we zijn toch nog maar een keer teruggegaan naar de Blowholes. En dat was meer dan de moeite waard en ook Paul kon er van genieten: het invalidenpad was goed te doen en de zee was woest, dus de blowholes deden hun naam meer dan eer aan. De kust is daar prachtig en we hebben van elk uitzicht in de volgende bocht genoten. Je kijkt je ogen uit. In de middag heb ik de zeeleeuwencolonie bekeken. Het was zo leuk om die beesten te volgen dat ik er zo lang heb gestaan dat de sandflies mijn broekspijp zijn ingevlogen en zich tegoed hebben gedaan aan mijn kuit. Dat jeukt als de pest! Op maandag hadden wij een afspraak bij Paul zijn oude werkplek voor wondcontrole: ook zij zijn er niet zeker op dat het goed gaat dus de afspraak in Wellington met een echte orthopeed wordt ter plekke gemaakt. Wij trekken verder naar Nelson en slapen in Grove Villa bij Marius, een nederlander die daar een B&B runt dat geheel in oude stijl is onderhouden en ingericht. Heel veel (heel erg veel) rozen overal op. Vanuit Nelson trekken we via de Queen Elizabeth route naar Picton: 60 km korter dan de " snel"weg maar het duurt net zo lang doordat we om een fjord heenkronkelen. Prachtig om te zien dat toch op al die heuvels mensen huizen of vakantiehuizen hebben gebouwd. 's Middags schepen we in om over te varen naar Wellington. Prachtige vaart die we helemaal aan dek kunnen maken omdat ook hier de zon goed zijn best blijft doen. We eten 's avonds aan de kade van de haven van Wellington in een fantastisch restaurant dat een paar maanden geleden, toen Paul het uitprobeerde stampvol was. Nu een handjevol gasten, maar wel een prima maaltijd. Vanochtend eerst het Te Papa museum bezocht waar een Monet tentoonstelling was: ironside in zijn rolstoel krijgt overal voorrang dus we skippen de enorme wachtrij en concluderen na een uur dat Monet het niet echt is voor ons. De rest van het museum wel: zeer sfeervol; goed belicht; goed geluid en de reuze inktvis ziet er heel vies uit. Dan naar de orthopeed en helaas: hij vindt de wond grangreneus en schakelt de plastisch chirurg in die morgen een beslissing neemt. Een vierde operatie waarbij de slechte huid wordt weggehaald en vervangen wordt door een lap goede huid die Paul zelf ergens anders vandaan moet leveren, ligt op de loer, maar daarover kan ik pas morgen duidelijkheid geven.
Dus veel zit mee, maar het been zit weer tegen en maakt dat ons verblijf nog wel weer wat langer kan worden.
Wordt vervolgd.