In alle opzichten adembenemend

Het Centro de Salud is een kwartier lopen vanuit het hotel, en daarvan moet ik al hijgen. Ik vul papieren in, rijbewijs, ziekteverzekeringspas en dan met twee formulieren naar de tweede verdieping, deur 25. Hele lege verdieping waar je niets hoort. Ben ik goed? Na een minuut of vijf gaat de deur open en wordt ik binnen genood door een wat oudere vermoeide vrouwelijke dokter, met de asterix en obelixnaam: Luz Divina Perez Palacios. Hou daar je adem maar eens van in, Pepe!
Tussen het hijgen en hoesten door, onderzoekt ze me op een ouderwetse manier: luisteren, kloppen, temperatuur, bloeddruk, hartslag, houten spatel: aaaaahh. Conclusie: acute bronchitis. Dat had ik zelf ook al gevoeld en het is heel fijn dat zij nu een paar pillen voorschrijft die ervoor moeten gaan zorgen, dat ik weer lucht krijg. Dat loopt wel zo lekker.
Van de weeromstuit blijf ik dus een dagje langer in Burgos om - op doktersadvies - eerst beter te worden en goed te rusten voordat ik het volgende deel van de Camino aanga, van Burgos naar Leon, tussen 26 mei en 3 juni.
Ik had het slechter kunnen treffen: naast de bronchitis ontneemt ook het historische centrum van de stad me de adem. De kathedraal is van een waanzinnige grootsheid en schoonheid en wat erin bewaard is gebleven neemt je mee terug door eeuwen heen en ik verbeeld me dat ik dat ook voel. Het hotel waar ik verblijf is tegenover het huis, waar de Spaanse koningen Columbus ontvingen na zijn reis naar Amerika. Ik hou ervan! Voor de rest is er een prachtige groene esplanada waar je heerlijk op een bankje naar flanerende Spanjaarden kunt kijken onder het genot van een kopje koffie. Ik doe even aan de Spaanse siësta mee en val op vrijdagavond heerlijk in slaap op de mooie tangomuziek van een danssalon in het hotel.