op naar westpunt

Inmiddels in de tweede week van deze zonvakantie zijn we op weg naar het ultimo westpunt van Cuba en gaan we kijken wat het gemeen heeft met het westpunt van Curacao, Terschelling en andere eilanden. Ik ben er inmiddels achter dat dit land veel groter is dan ik van een eiland verlang. De bijna 500 km afstand tussen trinidad en Las Terrazzas was een fikse dag rijden. Dat komt ook omdat Paul toch telkens probeert de toeristische route te vinden, die niet de 8baans A1 dwars over het land is. Dat levert teleurstelling op want men wil je hier toch liever gewoon over die wegen hebben die met hun Punta de Control je route kunnen volgen. Van de hoofdweg af houdt alle bewegwijzering op, beginnen de potholes en doe je minimaal dubbel zo lang over de helft van de afstand. Zelfs de slimme omweg om La Habana mislukt en brengt ons al op het vliegveld waar we pas volgende week verwacht worden. Met wat hulp komen we dan toch weer op de achtbanen terecht richting Pinar del Rio op weg naar Las Terrazzas. Een ecoresort waar vroeger veel koffieplantages waren en nu een terrassenstad is gebouwd met een hotel en wat uitstapjes door het afgesloten terrein. We slapen niet in het hotel. Het kán wel, maar dan moeten we voor 2 nachten 100 Euri bijlappen en dat lijkt ons wat erg fors. We zijn ondergebracht in een hotelkamer aan een casa particular dat behoort aan de 87 jarige oud burgemeester van de stad en zijn 67 jarige vrouw. Mooi eraan is dit oude stel en de prachtige kamer, waar een boom doorheen groeit, die een buitendouche heeft en mooi uitzicht. Minder is dat het op 50 meter van de communezaal ligt waar op zaterdag alles onder de dertig van de 1200 inwoners naar de disco gaat. Decibelen muy fuerte! Paul snurkt door de herrie heen en ik geniet (tot wanneer eigenlijk) van de muziek en de erdoorheen schreeuwende discjockey; picapicapica, boemboemboem, viva Cuba! Lekker ecomuziekje zullen we maar zeggen. Overdag gaan we met Isidro het park door en krijgen we een uitgebreide rondwandeling door ons eigen stadje omdat het een proyecto social is. Erg leuk om nu te zien dat het ene huis de kleuterschool is, het andere afdakje het Casa de Memorias; zeg maar de leugenbank voor de ouderen en dat achter sommige duistere trappenhuizen opeens een piepklein restaurantje of een nagelstudio is. We nemen ook een kijkje in de BaÑos van San Juan en kiezen (nadat Paul zijn goeie been even openhaalt aan een rotspunt) toch maar voor het hotelzwembad. We lunchen in een restaurant in een oude koffieplantage die de fransen daar ooit neerzette en weer verlieten. Boven op een berg met een prachtig uitzicht en wind van alle kanten, genieten wij van een cubaanse maaltijd, Fruit vooraf, bord rauwe kool met een soort andijvieblad, draadjesvlees, dat hier toepasselijk Oude Vodden heet met bonen en rijst erbij. Rijstepudding toe en dan nog koffie ook. Dit alles doen wij samen met Ralf en Tink (¿) uit Almere waarmee we de begrippen pessimist, optimist en egoist nieuwe invulling geven.
Zondagavond geen disco, en dan hoor je vogels, paarden en blaffende doorgefokte hondjes. Wat je niet hoort zijn de muggen die zich toch even aan mij tegoed doen in de schemering. Nu dit bericht omdat Pinar del Rio de laatste plek is waar internet mogelijk is. Straks liggen we met ons gat aan het strand of in een hangmat en snorkelen we de mooiste vissen bij elkaar op een plek die alleen maar basaal hotel is.
Goed; dat is het reisverslag maar wat valt hier nog meer op. Het drankgebruik is opvallend. Zoals wij de hele dag rondsjouwen met flesjes water loopt hier de gemiddelde man met een fles, witte, rum rond. Het gaat ´s ochtends in de cola of de koffie, tussendoor puur, tussen de middag in een glas bij het eten, en ´s avonds hangend bij het pleintje van hand tot hand. Voor de dorst atten ze nog wat buccaneers, donkerbruin bier wat er zoet uitziet. Ze stappen hiermee vrolijk op de oude motor, in de auto of op het paard. Ik prefereer Chrystal, een lekker licht biertje of mijn favoriete Mojito´s waarvan ik in 1 week er al meer heb gehad dan in mijn hele leven hiervoor.
Opvallend ook geld en rantsoenen. Iedereen krijgt maandelijks een rantsoen bonen, rijst, meel enzo. Dat is niet genoeg voor de hele maand, dus de rest moet je bijverdienen in pesos. Onze convertibele peso is telkens 24 pesos voor de cubanen waard, dus de mensen in de toeristenbranche zijn blij met hun fooien.
Opvallend dat de toeristen die we ontmoeten over de hele wereld reizen en de cubaan die we spreken, het land niet uit kan of mag.
Ik voel me bij tijd en wijle ongemakkelijk door onze vrijheid om te gaan en te staan waar we willen en het feit dat we het ook nog kunnen betalen. Maar thuisblijven lost ook nix op en die zon, ach die zon doet je zo´n schuldgevoel ook snel weer vergeten.
Volgende bericht uit NL, want anders zitten Paul en ik de hele tijd tegen elkaar in te typen. Ben benieuwd naar zijn stukje dat volgens mij zonder foto´s is want hij zit de computer uit te schelden dat het niet lukt om op te laden. We gaan water kopen en het strand op! Hasta Lluego!