Volendam en Valkenburg

Kyoto verlaten we per Hida 25 op perron 0. Omdat we ons hadden voorbereid op een lange zoektocht door het grote station en perron 0 direct achter de kaartjes is, hebben we genoeg tijd om de bezwerende gebaren van de perronconducteurs te bestuderen.
Het is echt geweldig om te zien dat het bij elke trein gelijk is: met de witte handschoen en een stijve arm naar links en dan naar rechts over de rails wijzen, buigen voor de binnenkomende trein, vlag omhoog, fluiten, buigen na de laatste wagon en opnieuw met een stijve arm de rails links en rechts nawijzen.
De Hida 25 wordt bevolkt door mensen die duidelijk de bergen ingaan. Hoge bergschoenen, full mountain gear en alles bedekt met hyperlicht sportspul, want we worden liever niet bruin. Ik stel me heel wat voor van de Japanse Alpen. Omdat de reis drieneneenhalf uur duurt naar Takayama hebben we tijd zat om daarover te mijmeren. Wordt het Zell am See, Kufstein of toch meer Lech?
We stappen uit en zijn in Valkenburg op zijn Japans. Een vrij kleine stad met nieuwbouw vanaf het station naar de rivier en over de rivier een prachtig oud houten centrum uit de Edo periode. Dat hele centrum is verboden te roken en vol met prachtige huizen, sake brouwerijen en alles is open van 8 tot 5. Dan stromen de stromen japanse toeristen weer naar bus en trein en blijven wij achter in onze minshuku die een hele schuur met leenfietsjes heeft. Daar maken we dankbaar gebruik van, langs de rivier, door de straatjes, op zoek naar een cafe met bier na vijf uur. We gebruiken ze ook om naar het Hida Folk Village te gaan: een zuiderzeemuseumachtig museum van deze streek. Na de obligate ochtendmarkt en de aanschaf van een huispak voor Paul trekken we de omgeving in op onze kinderfietsjes. Jammer dat Paul zijn ingebouwde navigatie het laat afweten en we op tweederde van een veel te steile berg er achter komen dat we de verkeerde heuvel te pakken hebben. Terug en drie afslagen verder naar links de goede heuvel op. Het museum is verrassend leuk en dus de moeite van het klimmen waard.
Als Paul aan het eind van die dag die 35 graden aangaf, ook nog een wandeling langs tempel 103, 104, 105 en 106 wil maken blijf ik even lekker in de schaduw zitten. We sluiten de dag af met een heerlijke maaltijd van Hidarund. Het moet gezegd: voortreffelijk vlees.
Dan beginnen we aan onze laatste trip voordat we Toon en Betti gaan ontmoeten bij Mt. Fuji. We sluiten aan in een lange rij bij de bushalte voor de 75 km naar Shirakawa-go. Van Valkenburg naar Volendam. Shirakawa-go doet het meeste denken aan het dorp van Asterix en Obelix met hun huizen met steile rietbedekte daken. Alleen dit dopr heeft een magnifiek uitzicht op besneeuwde bergtoppen. We cruisen het dorp helemaal door en eindigen bij de hotspring. Paul naar het mannenbad, ik naar het vrouwenbad. Het is gezellig druk en het is leuk om te merken dat de onwennigheid van de eerste "onsen" helemaal weg is. De routine is bekend: wassen op het kleine krukje, afspoelen, in het buitenbad, afspoelen, in het binnenbad, afspoelen, afdrogen, haar fohnen.
Trouwens over haar wassen, spoelen enzo: ik voorzie in Japan een groeimarkt voor Hairpomades.com! Die lui maken er een werk van, maar doordat ze volgens mij elke dag hun haar wassen blijft het nooit zitten zoals ze willen. Ze gebruiken hun selfiecamera ook meestal om hun haar te checken dan om een selfie te maken. Heerlijk om te observeren. Dus: go Bianca!